wokulski cechy romantyka i pozytywisty

Jedna epoka wyrasta z krytyki drugiej. Postacią łączącą obydwa światy jest Wokulski, który nosi w sobie zarówno cechy romantyka (udział w walce zbrojnej, szaleńcza miłość, indywidualizm, wybitna jednostka, nieustanny ból i cierpienie, samotność), jak i pozytywisty (realizuje hasło pracy u podstaw, wierzy w potęgę rozumu i nauki). „Upewniam cię, że nic nie wiesz, stary marzycielu.” – Stanisław Wokulski o Ignacym Rzeckim, zwracając się do niego.Marzyciele w Lalce Bolesława Prusa. Wolulski: romantyk i pozytywista jednocześnie. -cechy pozytywisty: chęć do nauki, chęć do pracy, pomoc innym (zwłaszcza. Marzenia bohaterów literackich w literaturze -Argument 1: Stanisław Wokulski jest postacią pełną sprzeczności, bo ma w sobie cechy i romantyka, i pozytywisty.-Argument 2: Konrad Wallenrod – z jednej strony chciał walczyć zgodnie z etosem rycerskim, z drugiej wiedział, że musi się uciec do podstępu ze względu na ciężką sytuację kraju. Kieruje się szaloną miłością, jest przez te uczucie impulsywny - dla Izabeli zrobiłby wszystko, czego jesteśmy zresztą świadkiem. Bierze także udział w zrywie narodowym. Są to cechy romantyczne Stanisława. Mimo wszystko jednak Wokulski wykazuje w sobie cechy pozytywisty. Motyw sporu, konfliktu - konflikt wewnętrzny odczuwa główny bohater powieści, Wokulski, który posiada cechy romantyka i pozytywisty. Nie może zdecydować się na określenie swojego stosunku do świata. Wybrankę zdobywa jak pozytywista, a kocha jak romantyk. nonton alice in borderland season 2 idlix. Bohater „Lalki” jest typowym reprezentantem „straconego pokolenia”. Powstanie styczniowe wybuchło, gdy był już dorosłym człowiekiem, więc jak większość młodych ludzi z jego klasy Wokulski brał w nim aktywny udział. Można przyjąć, że klęska powstania popchnęła go w kierunku bliższych realizmowi postaw i zachowań, ale jego życie już na zawsze zostało „skażone” romantyzmem. Jako bohater literacki niewolny jest od cech charakterystycznych tak dla jednego (romantycznego) jak i dla drugiego (pozytywistycznego) typu bohatera. Wokulski jako bohater romantyczny: Patriota i wojownik –Wokulski nie wahał się narazić na szwank swojego życia i zdrowia gdy „Ojczyzna była w potrzebie” i walczył w powstaniu styczniowym. Romantyczny kochanek - miłość do Izabeli to uczucie wstydliwe i skrywane, napiętnowane znamieniem mezaliansu i ostracyzmu społecznego. On – nuworysz i prostak – ośmielił się obdarzyć uczuciem pannę z wyższej sfery. Ta miłość jest wszechogarniająca, paraliżuje zmysły, odbiera mu zdrowy rozsądek i zdolność logicznego myślenia. Wokulski cierpi w ogniu nieszczęśliwej miłości, niczym romantyczni kochankowie (Gustaw, Dziady cz. IV). Brak wzajemności i ciągłe upokorzenia są powodem nieudanej próby bohater –zniknięcie Wokulskiego pozostaje nierozwikłaną zagadką. Mógł zginąć w kolejnej próbie samobójczej, mógł upozorować swoją śmierć, aby móc rozpocząć nowe życie. Tak jak pojawił się znikąd, tak zniknął bez śladu. Nikt tak naprawdę nie wiedział skąd wziął się majątek Wokulskiego, jakie interesy prowadził, co robił kiedy znikał na długie tygodnie. Wokulski jako pozytywista: Realista i praktyk - Wokulski jest silną, przedsiębiorczą jednostką – po przegranym powstaniu odnajduje się w nowej rzeczywistości i bierze sprawy w swoje ręce. Nawet przebywając na zesłaniu kontynuuje edukację i zdobywa nowe doświadczenia. Wyznacza sobie cele i konsekwentnie je realizuje. Uważnie śledzi postępy w naukach przyrodniczych i możliwość praktycznego zastosowania wyników eksperymentów i badań pracy organicznej – Wokulski jest zwolennikiem na wskroś nowoczesnych poglądów w kwestiach emancypacji kobiet, asymilacji Żydów, rozwoju społeczeństwa i dostępu do edukacji. Jedynym kryterium oceny ludzi są dla niego:uczciwość, rzetelność i wagę równomiernego rozwoju wszystkich warstw społecznych dla przyszłych losów i filantrop – swoje przedsięwzięcia Wokulski planuje z rozmachem, ale opiera je na chłodnej kalkulacji. Jest bardzo skutecznym kapitalistą, ale w interesach kieruje się etyką. Znaczne środki Wokulski przeznacza na działalność filantropijną i społeczną. Stanisław Wokulski jest głównym bohaterem powieści pt. „Lalka” Bolesława Prusa. Jest to człowiek epoki przejściowej, łączący w sobie typowe cechy dla romantyka i pozytywisty. Wokulski jest przedstawicielem bogatego mieszczaństwa. Z miłości do arystokratki wyjechał, aby pomnożyć swój majątek. Praca dla bohatera jest podstawową wartością. Chętnie pomaga ubogim ( praca w podstaw), zakłada spółkę do handlu ze Wschodem (praca organiczna). Fascynuje go nauka, to właśnie dla niej poświęcił lata swojej młodości. Zdobywanie wiedzy motywuje go do artykuł aby odblokować treśćStanisław Wokulski jest głównym bohaterem powieści pt. „Lalka” Bolesława Prusa. Jest to człowiek epoki przejściowej, łączący w sobie typowe cechy dla romantyka i pozytywisty. Wokulski jest przedstawicielem bogatego mieszczaństwa. Z miłości do arystokratki wyjechał, aby pomnożyć swój majątek. Praca dla bohatera jest podstawową wartością. Chętnie pomaga ubogim ( praca w podstaw), zakłada spółkę do handlu ze Wschodem (praca organiczna). Fascynuje go nauka, to właśnie dla niej poświęcił lata swojej młodości. Zdobywanie wiedzy motywuje go do pracy. Stanisław to jednak człowiek żyjący uczuciami poprzedniej epoki. Przeżył nieszczęśliwą miłość, której powodem było wewnętrzne rozdarcie i skłonność do depresji. Czytając poezje Mickiewicza rozpoznaje uczucie, które nigdy nie znajdzie spełnienia, gdyż pokochał „ pannę wysokiego urodzenia”. Jego kochanka wymaga od niego szlacheckiego pochodzenia, co było sprzeczne z pozycją Wokulskiego. Wokulski wychowywał się na lekturach Mickiewicza. Można je nazwać tak zwanymi „ książkami zbójeckimi”, które ukształtowały w bohaterze ideał kobiety. Takiego idealnego wzorca kochanki poszukiwał i uznał, że Izabela Łęcka może spełniać owe wymagania. Jednak rzeczywistość była inna. Łęcka okazała się pustą, pozbawioną uczuć kobietą, niezasługującą na miłość Wokulskiego. Ale Stanisław poprzez postawę romantyka tego nie zauważył. Dzieła Mickiewicza stały się przyczyną konfliktów Wokulskiego z samym sobą, klęski, a nawet upadku, czego skutkiem była próba popełnienia samobójstwa. Patriotyzm także przyczynił się w jakiejś mierze do porażki bohatera. Udział w powstaniu styczniowym jest symbolem bezgranicznego poświęcenia się ojczyźnie. Miłość tą odczytuje również w poezji Mickiewicza: „tyś oddał narodowi, coś miał najlepszego”. Naród jest uznany przez Wokulskiego za przyczynę porażki „to oni są wini twoim, moim i naszym nieszczęściom”. Myślę, ze Wokulski przegrał swoje życie jako romantyk i jako pozytywista. Jako romantyczny kochanek poświęcił wszystko dla kobiety, którą czynił sensem i celem swojego życia. Kochał kobietę, która była dla niego bóstwem, nigdy jednak nie doczekał się odwzajemnienia uczuć. Wychowany na romantycznej poezji Mickiewicza, zakochany w jednej kobiecie, nie potrafił już odnaleźć innej miłości. Natomiast jako pozytywista był przekonany, ze pracą i wiedzą zmieni swoją pozycję w społeczeństwie, wstąpi do świata salonów i będzie żył jak arystokracja. Jednak było to niemożliwe. Stanisław Wokulski żył na przełomie epok romantyzmu i pozytywizmu. Łączy w sobie cechy tych dwóch różniących się od siebie okresów. Z romantyzmem łączy go głównie kierowanie się w życiu uczuciami. Z drugiej strony zna się na interesach, bliska mu jest również współczesna nauka. W młodości Wokulski pełen był ideałów. Wcześnie podjął pracę w winiarni u Hopfera, by zarabiać na swój byt. Równocześnie podjął naukę w Szkole Przygotowawczej, a następnie, pracując już w sklepie Minclów, zdał egzaminy do Szkoły Głównej. Uczył się nocami, dawał także korepetycje. Naukę przerwał romantyczny zryw niepodległościowy. Stanisław związał się z ruchem konspiracyjnym, a następnie wziął udział w powstaniu styczniowym. W konsekwencji został zesłany na Syberię, gdzie spędził dwa lata. Główny bohater „Lalki” był kupcem galanteryjnym. Po żonie odziedziczył sklep i dzięki swoim kontaktom zwiększył jego obroty. Wzbogacił się również prowadząc interesy na wojnie rosyjsko-tureckiej. Nie bał się ryzykować swoim majątkiem a nawet życiem. Po powrocie otworzył nowy sklep został także prezesem spółki do handlu ze Wschodem, w której skład weszło wielu arystokratów. Swój zmysł biznesowy wykorzystał w Paryżu, gdzie współpracował z Rosjaninem Suzinem. Dorobił się znacznego majątku. Motywacja do pomnażania majątku miała jednak romantyczne podstawy. Gdy Wokulski zakochał się od pierwszego wejrzenia w Izabeli Łęckiej zrozumiał, że jako kupiec nie będzie mógł się z nią związać. Postanowił dorobić się i dzięki temu wejść w kręgi zubożałej arystokracji. Dla Izabeli gotów był na wszystko, a kobieta perfidnie to wykorzystywała. Jak na romantyka przystało, idealizował jej wizerunek. Dla niej był gotów pojedynkować się z narażeniem życia. Wokulski patrząc na nędzarzy na Powiślu krytykował taki stan rzeczy. Chętnie udzielał się jako filantrop ofiarowując liczne datki m. in. Na ochronkę dla sierot. Wspierał działania hrabiny Karolowej i prezesowej Zasławskiej. Pomógł także „kobiecie upadłej” Mariannie, która zmieniła diametralnie swoje życie. Zaproponował pracę furmanowi Wysockiemu, a także uzdolnionemu kamieniarzowi Węgiełkowi. Jako pozytywistę Wokulskiego fascynowały współczesne odkrycia naukowe i wynalazki. Latał m. in. Balonem. W Paryżu poznał profesora Geista, który opracował formułę metalu lżejszego od powietrza. Całe życie garnął się do wiedzy, a proces nauki zawsze stanowił dla niego ucieczkę od trudnej rzeczywistości. Był też zwolennikiem postępu w imię dobra ludzi. Mimo że Wokulski miał przyjaciół, takich jak Rzecki czy doktor Szuman zawsze był sam. Jego postępowania nikt do końca nie mógł zrozumieć. Czuł się wyobcowany i samotny. Był nadwrażliwy, targały nim silne emocje. Często w życiu miał wątpliwości i zastanawiał się nad właściwym wyborem życiowej drogi. Popadał w stany apatii i melancholii. O romantycznym usposobieniu świadczy także podjęta przez niego samobójcza próba po tym, jak dowiedział się, co tak naprawdę czuje do niego wybranka. W życiu Wokulskiego postawy romantyka i pozytywisty często się krzyżowały. Bohater czuł się rozdarty między nimi. To dlatego możemy o nim mówić, jako o człowieku z przełomu epok. Język polski, Pozytywizm Stanisław Wokulski - fikcyjna postać stworzona przez Bolesława Prusa, główny bohater powieści "Lalka". Jego postać w polskiej kulturze masowej stała się symbolem przedsiębiorczości. Wokulski pochodził z rodziny szlacheckiej. Gdy ojciec stracił majątek, Stanisław przyjął pracę subiekta w winiarni Hopfera. Kontakty ze studentami rozbudzają w nim chęć zdobycia wiedzy i wiarę, że nauka i praca mogą zmienić jego życie. Porzuca Hopfera, przenosi się do Rzeckiego, uczęszcza do Szkoły Przygotowawczej, a po jej ukończeniu podejmuje decyzję studiów w Szkole Głównej. Wciągnięty w przedpowstaniową konspirację, brał potem udział w powstaniu. Zesłany na Syberię, podjął się pracy naukowej, zdobył szerokie uznanie i powrócił do kraju mając nadzieję, że znajdzie tu szerokie pole działania. Rozczarował się szybko, Warszawa nie potrzebowała uczonych, a były powstaniec niepokoił swoją przeszłością w czasach "pokoju". Podczas pobytu na Syberii opracował plan swego działania dla dobra kraju, ale okazało się, że nikt go nie potrzebował. Małżeństwo z panią Małgorzatą, wdową po Janie Minclu, uczyniło go właścicielem sklepu i wkrótce dawne ideały zastąpiła przyziemna praca nad robieniem pieniędzy. Po śmierci żony powraca do swych zainteresowań naukowych i może po jakimś czasie uczony pokonałby filistra, gdyby nie nagła i gwałtowna miłość do Izabeli Łęckiej. By pokonać bariery dzielące kupca od arystokratki, Wokulski musi zwrócić na siebie uwagę, wedrzeć się do najlepszych domów warszawskich, ale by tego dokonać, potrzebuje wielkich pieniędzy. Pojechał więc na wojnę bułgarsko - turecką i zajmując się dostawami wojskowymi dziesięciokrotnie pomnożył swój majątek. Fortuna Wokulskiego stale rosła, czy to dzięki zwiększającym się obrotom sklepu, czy dzięki współpracy z obrotnym Suzinem, czy też w wyniku działania spółki do handlu ze Wschodem. Świadomość posiadanego bogactwa jest dla niego przyczyną rozterek wewnętrznych, prowadzących do ciągłego rozrachunku z samym sobą. By zdobyć pannę Izabelę, musi udawać wielkiego pana, jeździć własnym powozem, odbywać obowiązkowe spacery w Łazienkach, grać na wyścigach, rzucać garściami złote monety w czasie akcji filantropijnych, w których uczestniczyła ukochana kobieta, by sprawić jej przyjemność organizować kosztowne klaki dla wątpliwej wartości zagranicznych artystów, wreszcie wyrzec się sklepu, gdyż według panny Łęckiej, kupiec nie był godny jej ręki. Poczucie zdrady wobec siebie, wobec dawnych ideałów, powoduje coraz głębsze rozdarcie wewnętrzne. Mimo pogardy jaką często odczuwał dla siebie, Wokulski brnie dalej w drodze po rękę ubóstwianej kobiety. Gdy przekonał się, że ta, którą kochał i czcił, której składał w ofierze samego siebie, okazała się kobietą płytką, pustą i niewiele wartą, gotów był rozstać się z życiem, które straciło dla niego sens. Prus nie rozwiązał ostatecznie i wyraźnie losów Wokulskiego. Zasugerował dwie drogi: Wokulski wybrał samobójstwo lub współpracę z Geistem. Wokulski przegrał swe życie i jako romantyk i jako pozytywista. Przegrał je, gdy jako rycerz wolności bił się o Polskę, za co podzielił z innymi syberyjski los, a żyć mu dalej przyszło w kraju spętanym nie tylko niewolą polityczną, ale i niewolą umysłów i serc. Przegrał je, gdy jako romantyczny kochanek poświęcił wszystko dla kobiety, którą uczynił celem i sensem swego życia. Klęską skończyły się pozytywistyczne dążenia, by wiedzą i pracą służyć społeczeństwu. Nie pozwolono mu ulżyć doli tysięcy biedaków, co wiązał z działaniem spółki do handlu ze Wschodem, nie pozwolono by jego "lwia" energia została spożytkowana w pracy naukowej lub działalności gospodarczej. Wokulski jako romantyk Romantyczna biografia okresu młodości - udział w powstaniu i szybki awans społeczny Niezwykłe zdolności i szczęście - umożliwiają mu sukces finansowy i awans społeczny Nieszczęśliwa miłość - Wokulski jest nieszczęśliwie zakochany, a jego nieszczęście wynika z niemożności pokonania uprzedzeń klasowych. Miłość równocześnie motorem wszelkich jego działań: wyprawy po majątek na wojnę, wizyt w teatrze, podejmowanych operacji finansowych, a w końcu rezygnacji z handlu. Skłonność do idealizacji - niemal do końca Stanisław wyobraża sobie Łęcką, jako kobietę-anioła, marzy o niej, jest jej wdzięczny za najdrobniejszy przyjazny gest, spojrzenie. Dopiero scena w pociągu uświadamia mu, że jego ukochana jest wyrachowana i wiarołomna. Niestałość uczuciowa - na początku powieści Wokulski jawi się czytelnikowi, jako prawdziwy wulkan, kipiący życiem - wraca z olbrzymimi pieniędzmi i od razu je inwestuje: powiększa sklep, najmuje nowych subiektów, udziela się charytatywnie. Ale dramatyczne przeżycia wpływają na niego fatalnie - gorzka prawda o obiekcie jego miłości skłania go do podjęcia dramatycznej decyzji - próby samobójczej. Do końca czytelnik nie jest pewny, jak Wokulski skończył - czy zginął przysypany gruzami zamku, czy wyjechał, pozostawiając fortunę bez zarządcy i spadkobiercy. Poczucie wyobcowania - Wokulski obraca się w dwóch środowiskach: mieszczaństwie i arystokracji, w żadnym jednak nie czuje się dobrze. Wie, ża arystokracja ledwie akceptuje go w swoim gronie i to wyłącznie za względu na jego majątek. Zaś jego "koledzy po fachu", są zwyczajnie zazdrośni o powodzenie w interesach, stąd nieprawdziwe pogłoski, o jego rzekomych oszustwach i kochankach. Wokulski jako pozytywista Realizacja społecznego programu pozytywistycznego (praca organiczna i praca u podstaw) - Wokulski stara się podnieść poziom gospodarczy kraju: inwestuje w swój sklep, stwarza nowe miejsca pracy, stopniowo podnosi pensje swoim pracownikom, a jednocześnie interesuje się losem najuboższych: prostytutki Marii, Węgiełka, Wysockiego. Pomaga im w najtrudniejszych życiowych sytuacjach: znajduje pracę, funduje mieszkanie, organizuje ślub. Wciąż porównuje swój majątek z dochodami najuboższych i ma wyrzuty sumienia, gdyż miłość poniekąd odciąga go od spraw biedoty. Fascynacja nauką i techniką - wyniesiona jeszcze z młodości. Stanisław, mimo, że kocha Izabellę, jest rozdarty pomiędzy karierą naukową, a miłością. Podziwia młodego wynalazcą Ochockiego i profesora Geista, planuje pomóc im, ale nie jest w stanie zdobyć się na poświęcenie się nauce. Wierzy przy tym, w utopię techniczną - cudowne wynalazki (machiny latające), które są w stanie odmienić świat i człowieka (por. mit o szklanych domach z Przedwiośnia Żeromskiego). Zdolność do efektywnego działania - widać ją najlepiej po sposobie zdobywania Izabelli - stopniowo osacza ją, zaprzyjaźnia się z jej ojcem i ciotką, uzależnia Łęckich finansowo, w końcu wykorzystuje romantyczną scenerię jako tło do oświadczyn. Akceptacja ideałów tolerancji i asymilacji - co doskonale widać po stosunku Wokulskiego do Żydów. Warszawskie kupiectwo traktuje ich z pogardą, jak nieuczciwą konkurencję. Wokulski tymczasem nawiązuje z nimi znajomość, szczerze zaprzyjaźnia się z żydowskim lekarzem Szumanem, nie waha się przekazać im interesu. Żródła: teksty nadesłane Serwis matura jest serwisem społecznościowym, publikuje materiały nadesłane przez internautów i nie odpowiada za treść umieszczanych tekstów oraz komentarzy. Serwis matura dokłada wszelkich starań, aby weryfikować nadsyłane materiały oraz dbać o ich zgodność z polskim prawem. Stanisław Wokulski jest głównym bohaterem powieści, postacią najlepiej zarysowaną i opisaną. Jego historii nie poznajemy chronologicznie, ale fragmentami, wiele jest w niej niedomówień, nie znamy końca jego losów. Urodził się najprawdopodobniej w zubożałej rodzinie szlacheckiej. W młodości pracował jako subiekt w sklepie u Hopfera. W pewnym momencie postanowił zacząć się kształcić, wstąpił do Szkoły Przygotowawczej, a następnie do Szkoły Głównej. Był w swoim pragnieniu wiedzy wytrwały, w dzień pracował w sklepie i restauracji, a w nocy uczył się. Później musiał przerwać naukę i wziął udział w Powstaniu Styczniowym, co było wyrazem jego poddania się gorączce patriotycznej tamtego okresu. Po klęsce powstania zesłany do Irkucka tam kontynuował kształcenie. Gdy wrócił do Polski, z nędzy ożenił się ze starszą od siebie Małgorzatą Pfeifer, wdową po Janie Miclu i prowadził sklep. Po jakimś czasie jego żona zmarła, a on odziedziczył po Minclach pokaźny majątek. Gdy pewnego dnia zauważył w teatrze Izabelę, zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia i od tamtego czasu jego życie się zmieniło. Wyjechał do Bułgarii, aby zdobyć majątek na wojnie – dla niej. Postanowił wkraść się w łaski arystokracji, a zwłaszcza Łęckiego – dla ukochanej. Dla niej znosił upokorzenia, był przez nią raz traktowany przychylnie, a raz odpychany. Zakochany w Izabeli, cały czas interesował się naukami przyrodniczymi, imponował mu Ochocki, który chciał poświecić się cały nauce oraz Geist – profesor, który próbował wynaleźć metal lżejszy od powietrza. Wokulski był dobrym handlowcem i gospodarzem, potrafił podchodzić do życia racjonalnie, miał projekty przebudowy Powiśla, organizował spółkę do handlu ze wschodem. Jednak miłość do Izabeli sprawiała, że zachowywał się w sposób nieracjonalny – zaryzykował utratę majątku handlując na wojnie, był na każde skinienie panny, przepłacił za kamienicę Łęckich, aby pomóc im w wydźwignięciu się z bankructwa. Szuman tak mówił o Wokulskim: „Stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed roku sześćdziesiątego i pozytywista z siedmdziesiątego” I rzeczywiście, w jego postaci możemy znaleźć zarówno cechy, romantyczne, jak i pozytywistyczne. Podstawową cechą romantyczną jest miłość, miłość szalona, maniakalna, taka, dla której Wokulski jest gotowy zrobić wszystko. Do innych należą: udział w zrywie narodowym oraz niepewność jego dalszych losów. Z kolei nie można nie zauważyć pozytywistycznych cech osobowości bohatera. Jest to przede wszystkim jego „przygoda” z nauką – studia (nie zgłębia tam filozofii czy literatury, ale przedmioty ścisłe) oraz działalność naukowa. Poza miłością do Izabeli okazuje się Wokulski kierować rozumem i postępuje racjonalnie. Wrodzona pracowitość, ambicja i stawianie sobie wysokich celów sprawiają, że przy odrobinie szczęścia udaje mu się w ciągu roku potroić majątek. Jest doskonałym kapitalistą – świetnie odnajduje się na rynku i potrafi odpowiednio inwestować. W interesach kieruje się rozumem i doświadczeniem, nie zważając na konwenanse – np. współpracuje z Suzinem, choć jest to negatywnie postrzegane w środowisku warszawskim.

wokulski cechy romantyka i pozytywisty